Χ. Παπαχαραλάμπους, Φυσιοκρατία και κανονιστικό πρόταγμα, 2003

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Α. Η ΕΥΘΥΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ

1. Το κρίσιμο ερώτημα: Αιτία και άδικο ή άδικη αιτία;

2. Ο καταλογισμός της αδικηματικής ευθύνης: δικαιοϊστορική αποτύπωση των εννοιολογικών του διαφορισμών

3. Το προσωπικό άδικο ως ζήτημα καταλογισμού. Αναγκαίες διαστολές εννοιών

Β. ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ. ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ

1. Η ισοδυναμία των όρων ως εξωδικαιική αναγκαία αιτιότητα

2. Οι βελτιώσεις της αρχής της ισοδυναμίας

α. “Συγκεκριμένο” αποτέλεσμα;

β. Ο νομοτελής όρος

3. Η θεωρία της πρόσφορης αιτίας

α. Διακοπή και υπερκέραση της αιτιώδους διαδρομής

β. Στατιστικό έρεισμα του καταλογισμού και αναγωγιμότητα της επιμέλειας στη “γνώση”

γ. Η προσφορότητα ως “υβρίδιον” μεταξύ αιτιότητας και αντι-κειμενικού καταλογισμού

4. Η νομικώς διαφέρουσα αιτιότης. Ένα ακόμη βήμα προς τον αντικειμενικό καταλογισμό

Γ. Ο (ΑΜΙΓΗΣ) ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

1. Έννοια και γενικές διακρίσεις

2. Διαστολή κινδυνώδους και ηνιοχήσιμης συμπεριφοράς

3. Σχέση αντικειμενικού καταλογισμού και αρχής της επιείκειας

Δ. ΟΙ ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

1. Η “νόμιμη εναλλακτική συμπεριφορά” ως νόθος σύμμειξη αιτιότητας και καταλογισμού

2. Η “επίταση” του κινδύνου. Αφηρημένη αξιολογική υπέρβαση της αιτιότητας

3. Ο προστατευτικός σκοπός του νόμου. Αμιγής (μη λειτουργι-στική) κανονιστικότητα

Ε. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ “ΥΠΟΛΟΓΟΣ”; Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ JAKOBS

1. Οι θέσεις: Λειτουργιστική κατανόηση του “κανονιστικού” - Είδη “αρμοδιότητας” - Κοινωνικοί ρόλοι

2. Ο κίνδυνος του αναγωγισμού

ΣΤ. Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΩΝ. ΤΟ ΓΕΝΕΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΙΤΙΑΚΗΣ ΕΞΗΓΗΣΗΣ

1. Οι θέσεις: “Ασθενής” αναλυτικός εμπειρισμός - Διήκουσα σύνδεση - Ποσοτικοποίηση/ εξατομικευσιμότητα του κατα-λογιστέου αποτελέσματος

2. Τα όρια της γενετικής εξήγησης. Ιδίως, το “μυστήριον” της παραλείψεως

Ζ. ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΣΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΝΕ-ΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ Ή “ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗΣ” ΔΙΑ-ΒΡΩΣΗΣ

Η. Η ΜΕΤΑΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΒΑΣΗ ΣΕ ΕΣΧΑΤΟ ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Θ. Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΟΓΙ-ΣΜΟΥ ΘΕΩΡΙΩΝ ΣΕ ΣΥΝΟΛΙΚΟΤΕΡΕΣ ΔΟΜΕΣ ΛΟΓΟΥ. Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ

1. Ο γνωσεοθεωρητικός δυϊσμός και ο συντακτικοκεντρικός λό-γος

α. Η διάκριση υποκειμένου και αντικειμένου της γνώσης

β. Αιτιακός νόμος και επαγωγική γενίκευση, ένα άλυτο γιά τον δυϊσμό πρόβλημα

γ. Εμμονή στη σύνταξη και συντακτική υπόταξη της σημασιο-λογίας

2. Η υπερβατολογική “εξάχνωση” του δυϊσμού και η ανάδειξη της σημασίας

α. Η καντιανή εστίαση στο υποκείμενο του Λόγου

β. Η ταυτιστική “έκπτωση” του υποκειμενοκεντρισμού. Το μοντέλο DN, το πρόβλημα της πιθανολόγησης και η φυσι-καλιστική “διέξοδος”

γ. Το αξιοθετικό έλλειμμα της “αντικειμενικότητας” του ε-μπειρισμού

δ. Η αξιοθεωρητική αναβάθμιση του λόγου του υποκειμένου

3. Κοινωνική πλαισίωση του υποκειμένου και ανάδειξη της πραγματολογικής παραμέτρου

α. Η “νόθος” υπερβατολογική θεματοποίηση του κοινωνιο-γλωσσικού πλέγματος

β. Ουσιαστικοποίηση και εμβάθυνση του κοινωνιοκεντρικού ενδοκοσμισμού

γ. Διχασμένο ενδοκοσμικό Εγώ και δικαιικό νόημα. Πραγμα-τιστικός υποκειμενισμός;

4. Συστημική επανεστίαση του πραγματολογικού ορίζοντα στο θεσμό

α. Ενδεχομενικότητα, αυτοαναφορά, διαμεσολάβηση

β. Οι όψεις της θεσμικής αντικειμενικότητας: το πρόσωπο και ο ρόλος

γ. Θεσμοκεντρισμός και δικαιικές αρχές. Υπόλογο πρόσωπο και “εχθρός”

Ι. Η ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ: ΕΝΑ “ΠΑΙΓΝΙΩΔΕΣ” ΜΕΛ-ΛΟΝ;

α. Αποδόμηση: Ο αισθητικότροπος λόγος της διαφοράς

β. Ένα υποδειγματικό πεδίο προβληματισμού: Η δικαιική τι-θάσευση της σύγχρονης κοινωνίας κινδύνων

γ. Αιτία, νόημα, συμβάν. Από το Λόγο στο Σώμα και το Χάος

δ. Αποδόμηση και συστημική θεώρηση. Συγκλίσεις και δια-φορές

ε. Το όριο του συστημικού λόγου

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ