Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, Ελληνικό δημόσιο χρέος και ελλείμματα, 1994

Στο νέο αυτό και επίκαιρο σύγγραμμα:

Ι. ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ

• εφαρμογή ανορθόδοξης 'σταθεροποιητικής' πολιτικής
• άνοδος της σχέσης παραοικονομικών προς επίσημα εισοδήματα
• αδυναμία ταυτόχρονης αντιμετώπισης δημοσίου χρέους και πληθωρισμού
• διατήρηση σταθερής ισοτιμίας της δραχμής, εξαιτίας αδιαφορίας γι' αυτήν, στις ξένες αγορές
• επιδείνωση ελληνικού προς ευρωπαϊκό πληθωρισμό, σε πείσμα της αντιπληθωριστικής πολιτικής
• εφαρμογή μακροοικονομικής πολιτικής με αποτελέσματα διαμετρικά αντίθετα των επιδιωκομένων
• ύπαρξη κινδύνων μόνον αναφορικά με το εξωτερικό σκέλος του δημοσίου χρέους

II. AΠΟΜΥΘΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

• ο δήθεν 'μεγάλος' δημόσιος τομέας
• η δήθεν ευθύνη του πληθωρισμού για τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης
• η δήθεν ανάγκη περιορισμού της ιδιωτικής κατανάλωσης προκειμένου να περιορισθούν τα ελλείμματα

III. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ

• η αύξηση του δημόσιου χρέους, κατά 27 φορές, και οι δαπάνες εξυπηρέτησής του, κατά 66 (1980-1992)
• ότι μας ανήκει μόνον το μισό περίπου του επισήμου ΑΕΠ μας, διότι το υπόλοιπο το οφείλουμε στο εξωτερικό
• ότι το σύνολο των αμέσων φόρων εκπροσωπεί ποσό κατώτερο του μισού που καταβάλλεται για τόκους δανείων
• ότι τα ομόλογα του δημοσίου το 1992 απορρόφησαν το 70% περίπου του επίσημου ΑΕΠ μας
• ότι στοιχειωδώς ορθολογικό φορολογικό σύστημα θα όφειλε να περιορίζει τη συμμετοχή των μισθωτών στο συνολικό βάρος των άμεσων φόρων στο 30% και ταυτόχρονα να το αυξάνει κατά τουλάχιστον 50%
• ότι η απόδοση των ομολόγων του δημοσίου είναι τρεις περίπου φορές ανώτερη των καθαρών περιθωρίων επιχειρηματικού κέρδους

IV. ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ

• η αδυναμία σύγκλισης με την Ε.Ε. και αντιμετώπισης δημοσίου χρέους και ελλειμμάτων, με την παρούσα μακρο-οικονομική πολιτική
• η παραίτηση από ευκαιρίες που προσφέρουν οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας
• η δυνατότητα μείωσης του δημοσίου ελλείμματος και του χρέους στα απαιτούμενα από το Μάαστριχτ επίπεδα με τη σύλληψη διαφευγόντων φόρων και παραοικονομικών εισοδημάτων.