Δ.- Γ. Τσιακλαγκάνου, Η βιολογική ταυτότητα κατά τη νομολογία του ΕΔΔΑ και η προστασία της οικογένειας, 2020

Το ΕΔΔΑ επικαλείται την προστασία της βιολογικής ταυτότητας για να αναγνωρίσει στο τέκνο δικαίωμα γνώσεως της καταγωγής και θεμελιώσεως νομικής συγγένειας με τους γονείς του, βιολογικούς ή κοινωνικοσυναισθηματικούς. Το δικαίωμα γνώσεως της καταγωγής του τέκνου γίνεται δεκτό ιδίως σε υποθέσεις που αφορούν τη γέννηση από άγνωστη μητέρα και την υποβολή ενός διαδίκου σε τεστ DNA, όχι όμως ανεπιφύλακτα. Διερωτόμεθα ως προς την αναγνώριση του δικαιώματος γνώσεως της καταγωγής σε παιδί γεννημένο με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή με τρίτο δότη και τασσόμαστε υπέρ της διατηρήσεως της ανωνυμίας του δότη.

Σε υποθέσεις παρένθετης μητρότητας, η αντίθεση της τεχνικής αυτής στη δημόσια τάξη ορισμένων κρατών δεν αρκεί για τη μη αναγνώριση της νομικής συγγένειας με τους γονείς που ήθελαν να αποκτήσουν παιδί. Εξετάζεται αντίστοιχα η επίκληση της δημόσιας τάξεως για τη μη αναγνώριση νομικής συγγένειας που θεμελιώνεται σε γάμο ομοφύλων τελεσθέντα σε αλλοδαπή χώρα.

Η προστασία της βιολογικής ταυτότητας ενός ατόμου απαιτεί να διασαφηνιστεί η ύπαρξη ή μη νομικής συγγένειας με άλλο πρόσωπο, ακόμη και αν επιφέρει την ανατροπή της. Διερευνώνται οι παράμετροι που λαμβάνει υπόψη το Δικαστήριο, και επισημαίνεται ότι η ανατροπή νομικής συγγένειας που δεν αντιστοιχεί στη βιολογική καταγωγή δεν είναι πάντα εφικτή. Αξιολογείται ο έλεγχος αναλογικότητας που διενεργεί το ΕΔΔΑ, η αναζήτηση της ύπαρξης ή μη consensus μεταξύ των κρατών-μελών και η ιδιαίτερη θέση που αποδίδεται στο συμφέρον του παιδιού. Κρίνεται επίσης η συμβατότητα των ελληνικών ρυθμίσεων με την ΕΣΔΑ.