Μ. Κορδή-Αντωνοπούλου, Η εταιρική δανειοδότηση στην Ε.Π.Ε., 2006

Η εταιρία περιορισμένης ευθύνης, ως κεφαλαιουχική εταιρία, στηρίζεται στην ύπαρξη εταιρικού κεφαλαίου. Το εταιρικό κεφάλαιο συνιστά τη βάση ευθύνης της εταιρίας στις συναλλαγές και το μέσο προώθησης του εταιρικού σκοπού. Η σταθερή του «παρουσία» στον εταιρικό κορμό συνεπάγεται τη συγκέντρωση και τη διατήρηση στους κόλπους της εταιρίας, εταιρικής περιουσίας, αξίας τουλάχιστον ίσης με το μέγεθός του. Όμως, η ευχέρεια που παρέχει ο νόμος στους εταίρους-ιδρυτές να καθορίζουν το ύψος του εταιρικού κεφαλαίου ελεύθερα, με μόνο περιορισμό ένα κατώτατο, ορισμένο από το νόμο, ελάχιστο ποσοτικό όριο, δημιουργεί –εφόσον συντρέχουν και άλλοι παράγοντες–, το γνωστό, ακανθώδες πρόβλημα της υποκεφαλαιοδότησης της εταιρίας. Μία από τις συνέπειες του φαινομένου αυτού, είναι να ανακύπτει μεταγενέστερα ανάγκη για οικονομική τόνωση της εταιρίας, με προσφυγή σε διάφορες μεθόδους χρηματοδοτήσεων.

Μορφή χρηματοδότησης –και μάλιστα προσφιλής– είναι η παροχή δανείων στην εταιρία από τους εταίρους της. Η εταιρική δανειοδότηση αυτή καθεαυτή δεν είναι συνυφασμένη με δυσλειτουργίες, αλλά και ούτε δημιουργεί λειτουργικά προβλήματα στη δανειοδοτούμενη εταιρία. Αντίθετα, πρόβλημα είναι πολύ πιθανό να ανακύψει κατά το στάδιο της απόδοσης του δανείου. Το πρόβλημα αυτό αφορά τον βάσιμο κίνδυνο του παραγκωνισμού των συμφερόντων των τρίτων δανειστών και την πρόταξη των συμφερόντων των εταίρων που χρηματοδότησαν την εταιρία με δάνειο. Η εξέλιξη αυτή είναι πιθανότατη, λόγω της στενής σχέσης που ο νόμος δημιουργεί στην εταιρία περιορισμένης ευθύνης, μεταξύ των εταίρων της και της εταιρίας.

Ο νομοθέτης, λοιπόν, παρεμβαίνει με την ειδική ρύθμιση του άρθρου 32 §2, για να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη. Μεταθέτει τον κίνδυνο από την πιθανή αδυναμία της εταιρικής περιουσίας να ικανοποιήσει τρίτους και εταίρους δανειστές, στους εταίρους, με το σκεπτικό κυρίως, ότι η ανάγκη του δανεισμού προέκυψε από την ανεπαρκή κεφαλαιοδότηση της εταιρίας, για την οποία υπεύθυνοι είναι οι εταίροι, μετέπειτα δανειοδότες. Η κίνηση αυτή, είτε γίνεται συνειδητά από τους εταίρους, είτε όχι, έχει ως συνέπεια να περιορίζεται ο επιχειρηματικός τους κίνδυνος στη μικρού μεγέθους εταιρική εισφορά τους. Για να αποδοθεί, λοιπόν, το μερίδιο ευθύνης σ’ εκείνον που πρέπει να το φέρει, δεσμεύεται προσωρινά το ποσό των εταιρικών δανείων υπέρ των τρίτων δανειστών, μέχρις ότου επιτευχθεί η ικανοποίηση των αξιώσεων, που έχουν οι τελευταίοι κατά της εταιρίας.

Η νομοθετική αυτή μεθόδευση δημιουργεί νομικά προβλήματα, τα οποία στην παρούσα εργασία, προσπαθούμε να επιλύσουμε.